Amyloïdose

Gesloten
Gebruikersavatar
Neeltje
Berichten: 73612
Lid geworden op: 13 mar 2009 17:48
Insuline: was Caninsulin
Woonplaats: -

Bericht door Neeltje »

Gezien de naam zou men kunnen denken dat amyloïd een op zetmeel (amylum) lijkend koolhydraat is. Dat is echter niet zo. Amyloïd is een eiwit. De overeenkomst met zetmeel is dat het met jodium gekleurd kan worden
Bij veel gevallen van amyloïdose is de exacte oorzaak niet bekend. Vaak spelen immunologische stoornissen een rol bij de vorming/stapeling van .

Bij mensen en dieren is het vaak een bijverschijnsel van chronische ontstekingsprocessen; ook andere chronische infecties kunnen tot de ziekte leiden. De ontstekingsprocessen kunnen primair of secundair zijn.
Daarnaast kan amyloïdose voorkomen bij bepaalde tumoren, bijvoorbeeld bij tumoren uitgaande van plasmacellen 1
Amyloïdose kan ook voorkomen zonder dat eraan voorafgaande ziekten/aandoeningen voorkomen.
Er komen ook erfelijke vormen van amyloïdose voor

Er bestaat geen specifieke therapie ter verwijdering van het gestapelde amyloïd. Therapeutische ingrepen kunnen alleen gericht zijn op behandeling van eventueel voorkomende met amyloïdose geassocieerde ziekteprocessen.

Voorbeelden van amyloïdose bij katten:

Familiaire systemische amyloïdose bij Siamese katten
Amyloïdose van de eilandjes van Langerhans 2 in de pancreas bij katten met diabetes mellitus.


Bij katten wordt amyloïdose vooral gezien in de alvleesklier, de nieren, de lever en de darmen. De afzetting van amyloïd in de alvleesklier vindt plaats in de zgn. eilandjes van Langerhans. Dit zijn de groepjes cellen die insuline produceren. Amyloïd afzetting in de alvleesklier wordt dan ook geassocieerd met het ontstaan van diabetes mellitus type II bij de kat (en de mens).

Afbeelding
Amyloïdose van de eilandjes van Langerhans bij een kat, 25x vergroot

Amyloïdose van de nieren bij katten zien we voornamelijk in het niermerg en minder in de schors van de nieren. Dit resulteert in de meeste gevallen in een wat onduidelijk klinisch beeld dan bij nier-amyloïdose van de hond. In beginsel ziet men een relatief langdurig ziektebeeld gekenmerkt door vermagering, slechte vacht een groot urinevolume. Pas als ook de glomeruli (dit zijn de filter-units van de nieren, gelegen in de nierschors) bij het proces betrokken raken ontstaat ook een ophoping van gifstoffen in het bloed (uraemie).

De aantasting van de lever bij lever-amyloïdose kenmerkt zich door een steeds brosser worden van het leverweefsel, waardoor de lever uiteindelijk kan scheuren en er een snelle dood optreedt ten gevolge van een acute inwendige verbloeding. In de meeste gevallen zien we hieraan voorafgaand geen klinische symptomen, maar het is ook mogelijk dat er verschijnselen als ernstige vermagering en uitputting of geelzucht gezien worden.
Darmproblemen ten gevolge van amyloïdose zijn braken en diarree, soms met ernstige vermagering.

Amyloïdose kan slechts met 100% zekerheid worden vastgesteld door middel van weefsel onderzoek. Dit weefsel kan worden verkregen door middel van biopten 3 of bij sectie na overlijden. Men moet echter realiseren dat het nemen van biopten van nieren en/of lever bij het levende dier een bepaald risico met zich meebrengt (bloedingen ).
Bepaling van SAA-waarden in het bloed is voor de diagnostiek van amyloïdose zinloos. Het is slechts te gebruiken voor het aantonen van reactiviteit, maar niet voor het aantonen van amyloïdose zelf.
Tot op heden zijn er dan ook geen mogelijkheden om door middel van een bloedtest amyloïdose vast te stellen. We kunnen dan ook slechts op grond van het klinisch beeld, onderzoek naar de nierfunctie in bloed en urine en raspredispositie een vermoeden hebben van het bestaan van amyloïdose bij een bepaalde patiënt.

Tot op heden is helaas nog geen genetisch test beschikbaar, maar wellicht in de toekomst is deze wel beschikbaar.

bron:http://www.dierenkliniek-willig.com
Gesloten