Belle en Bea
Geplaatst: 01 nov 2009 18:51
Belle kwam als kitten van 10 weken bij me wonen. Tot dan was Shanti alleen en ik zocht een maatje voor haar. Dat lukte. Ze waren al snel dikke vriendinnen.
Toen Belle acht jaar was ( 2 dagen na haar verjaardag in september 2004 ) kwam de diagnose suikerziekte en voor ik goed en wel begreep wat haar en dus ook mij overkwam stond ik haar voor het eerst te prikken.
Het was een prachtige slanke poes dus het idee dat het voornamelijk oudere, dikke dieren treft ging in haar geval niet op. Ze was vreselijk ziek, bleek inmiddels een leververvetting ontwikkeld te hebben. Meerdere keren nam ik hier thuis afscheid om weer met haar naar de dierenarts te gaan in de verwachting dat ze zou moeten inslapen. De tranen liepen over mijn gezicht terwijl ik onderweg was en meerdere keren dacht ik met een lege mand naar huis te zullen gaan. De dierenarts wilde echter nog niet opgeven, zag nog mogelijkheden. Vooral omdat Belle eigenlijk nog heel jong was wilde ze het absoluut nog een tijd proberen. Wel heeft ze nooit valse hoop gegeven, altijd gezegd dat het ernstig was. Het was heel spannend. Ze moest gaan eten om die levervetting te bedwingen maar deed dat niet. Sondevoeding bracht uitkomst. Het waren zware weken waarin de dierenarts echt mijn steun en toeverlaat was. Ik woon nog geen honderd meter van de praktijk en ik kon altijd terecht met mijn zorgen en vragen. Omdat ik moest werken en Belle veel gecontroleerd moest worden was ze overdag in de praktijk en ging ik haar s avonds ophalen voor ik naar huis ging. Ze liep vrij door de praktijk als dat kon en voelde zich er ook een beetje thuis. Na een week braakte ze de sondeslang uit en beet hem af. Zou ze gaan eten? Yes! Jullie begrijpen vast dat ik de dierenarts en haar medewerksters erg dankbaar ben.
Vanaf toen kon het eigenlijke instellen pas beginnen. Dat duurde een tijd maar het gaat nu al jaren goed met haar. Ze krijgt 2 maal daags 3 IE Caninsulin en doet het daar prima op. Vijf jaar geleden heb ik haar een tijdje zelf getest maar bleek geen succes. Ik had geleerd in haar oortje te prikken en dat lukte maar moeizaam. Veel stress voor haar en mij. Nu maakt reuma in mijn rechterhand het in ieder geval onmogelijk. Daarvoor is het een te precies klusje. Indien nodig loop ik even naar de praktijk en dan doen ze het daar. Insuline spuiten lukt wel gelukkig. Belle komt al aanlopen als ik het spuitje klaar maak en gaat er rustig voor zitten.
Ze is nog altijd haar eigen lieve zelf. Ik heb meerdere dieren opgevangen de afgelopen jaren en er zijn 2 andere katten definitief bij gekomen. Belle kan met hen allemaal. Ze is een soort lijm in mijn kattenbestand. Ze is de stabiele factor in het geheel. Ze is mijn Belle! Zo ontroerend lief en zacht van karakter. Zo kwetsbaar en zo sterk. Ik geniet zo van haar.
Toen Belle acht jaar was ( 2 dagen na haar verjaardag in september 2004 ) kwam de diagnose suikerziekte en voor ik goed en wel begreep wat haar en dus ook mij overkwam stond ik haar voor het eerst te prikken.
Het was een prachtige slanke poes dus het idee dat het voornamelijk oudere, dikke dieren treft ging in haar geval niet op. Ze was vreselijk ziek, bleek inmiddels een leververvetting ontwikkeld te hebben. Meerdere keren nam ik hier thuis afscheid om weer met haar naar de dierenarts te gaan in de verwachting dat ze zou moeten inslapen. De tranen liepen over mijn gezicht terwijl ik onderweg was en meerdere keren dacht ik met een lege mand naar huis te zullen gaan. De dierenarts wilde echter nog niet opgeven, zag nog mogelijkheden. Vooral omdat Belle eigenlijk nog heel jong was wilde ze het absoluut nog een tijd proberen. Wel heeft ze nooit valse hoop gegeven, altijd gezegd dat het ernstig was. Het was heel spannend. Ze moest gaan eten om die levervetting te bedwingen maar deed dat niet. Sondevoeding bracht uitkomst. Het waren zware weken waarin de dierenarts echt mijn steun en toeverlaat was. Ik woon nog geen honderd meter van de praktijk en ik kon altijd terecht met mijn zorgen en vragen. Omdat ik moest werken en Belle veel gecontroleerd moest worden was ze overdag in de praktijk en ging ik haar s avonds ophalen voor ik naar huis ging. Ze liep vrij door de praktijk als dat kon en voelde zich er ook een beetje thuis. Na een week braakte ze de sondeslang uit en beet hem af. Zou ze gaan eten? Yes! Jullie begrijpen vast dat ik de dierenarts en haar medewerksters erg dankbaar ben.
Vanaf toen kon het eigenlijke instellen pas beginnen. Dat duurde een tijd maar het gaat nu al jaren goed met haar. Ze krijgt 2 maal daags 3 IE Caninsulin en doet het daar prima op. Vijf jaar geleden heb ik haar een tijdje zelf getest maar bleek geen succes. Ik had geleerd in haar oortje te prikken en dat lukte maar moeizaam. Veel stress voor haar en mij. Nu maakt reuma in mijn rechterhand het in ieder geval onmogelijk. Daarvoor is het een te precies klusje. Indien nodig loop ik even naar de praktijk en dan doen ze het daar. Insuline spuiten lukt wel gelukkig. Belle komt al aanlopen als ik het spuitje klaar maak en gaat er rustig voor zitten.
Ze is nog altijd haar eigen lieve zelf. Ik heb meerdere dieren opgevangen de afgelopen jaren en er zijn 2 andere katten definitief bij gekomen. Belle kan met hen allemaal. Ze is een soort lijm in mijn kattenbestand. Ze is de stabiele factor in het geheel. Ze is mijn Belle! Zo ontroerend lief en zacht van karakter. Zo kwetsbaar en zo sterk. Ik geniet zo van haar.