Geplaatst: 01 nov 2009 23:00
Mijn dertienjarige kater Dikkop had al anderhalf jaar regelmatig last van diarree en had daar een paar keer een kuur antibiotica tegen gehad, en in augustus 2008 een injectie Vetacortyl (een corticosteroïde). Die hielp een paar maanden goed, dus toen de diarree weer begon heeft de dierenarts in december 2008 een tweede injectie Vetacortyl gegeven. Maar deze keer leek het niet te helpen; integendeel, Dikkop werd steeds beroerder en op een gegeven moment bleef hij ook maar drinken en plassen. Na dat een dag of twee, drie te hebben aangezien heb ik hem de 21ste januari 2009 s ochtends voor ik naar mijn werk ging bij de dierenarts afgeleverd. In de loop van de dag kwam het bericht: Dikkop had suikerziekte, de glucosemeter sloeg uit op HI en zijn fructosamine was 361.
Daarmee brak een vreselijke periode aan. De dierenarts wilde Dikkop daar houden om hem in te stellen en ik voelde daar wel voor, want thuis werden net nieuwe ramen geplaatst, ik zat in de laatste dagen van een belangrijk project op mijn werk, en ik had geen idee hoe je om zou moeten gaan met een suikerzieke kat. Maar van dat instellen kwam niet veel terecht: Dikkops suikerspiegel vloog op en neer, van HI naar 2,5 en weer terug en tussendoor een paar normale waarden waardoor de dierenarts dacht dat het kennelijk al weer over was en dat Dikkop wel weer naar huis kon. Een dag later was het weer mis, en zo ging het een tijdje door: van 32 naar 5,6 naar 26 naar 2,8 en van huis weer een paar dagen naar de dierenarts en weer terug. En al die tijd was en bleef Dikkop duidelijk hondsberoerd. Hij at vaak niet, of gaf alles weer over. Hij had pijn, kon niet lekker liggen en niet lekker slapen.
De dierenarts hief zijn handen ten hemel: hij wist het ook niet. Had Dikkop kanker in zijn maag of zijn pancreas, was het pancreatitis? Of was het en hiervan ben ik inmiddels overtuigd het simpele gevolg van die twee akelige injecties Vetacortyl?
Ik had het forum intussen gevonden en zo ontdekt dat er nog een andere insuline werd gebruikt voor katten, die vaak beter leek te werken. Na anderhalve maand tobben met Caninsuline was ik zo wanhopig, en was Dikkop er nog steeds zo slecht aan toe, dat ik besloot om toch maar over te stappen op Lantus. Toch maar: van baat het niet schaadt het niet en ondanks mijn angst voor het vele testen dat niet alleen bij de start maar ook op langere termijn nodig zou zijn. De dierenarts gaf gelukkig zonder morren een recept af. De apotheker keek raar op toen hij een kat moest inschrijven als klant.
En toen geschiedde het wonder. We kwamen terecht in iets dat voelde als de Niagara-watervallen en de achtbaan op de kermis ineen. Niet alleen liet Dikkop braaf de eerste drie dagen het vele prikken in zijn oren toe (ik geef toe: Temptations heten niet voor niets temptations verleiding) maar ook bereikte hij al op de vijfde dag bij niet meer dan 3,5 eenheid Lantus zijn eerste normale waarde, en kon ik op de dertiende dag al starten met druppelen. And the rest is history.
Dikkop heeft van 21 januari tot 20 maart, twee maanden dus, rondgetobt met Caninsuline, kreeg van 20 maart tot en met 12 april zijn shotjes Lantus, en was toen zijn suikerziekte kwijt. Hij is weer de normale kater van middelbare leeftijd die af en toe een gekke bui heeft, die af en toe een muis vangt, die grote delen van de dag ligt te slapen en die knuffelt dat het een leven heeft. Nog steeds met regelmatig diarree, dat wel.
Dikkops wedervaren als suikerkat is geen standaardverhaal, maar dat geldt voor elke kat. Wat hier nog aan dient te worden toegevoegd is dit: zonder forum was het niet gelukt, want geen dierenarts, hoe goed die ook is, die weet hoe het moet en geen dierenarts zo voor je klaar staat bij weer en bij ontij en dag en nacht. Dikkop maakt een diepe buiging.
Daarmee brak een vreselijke periode aan. De dierenarts wilde Dikkop daar houden om hem in te stellen en ik voelde daar wel voor, want thuis werden net nieuwe ramen geplaatst, ik zat in de laatste dagen van een belangrijk project op mijn werk, en ik had geen idee hoe je om zou moeten gaan met een suikerzieke kat. Maar van dat instellen kwam niet veel terecht: Dikkops suikerspiegel vloog op en neer, van HI naar 2,5 en weer terug en tussendoor een paar normale waarden waardoor de dierenarts dacht dat het kennelijk al weer over was en dat Dikkop wel weer naar huis kon. Een dag later was het weer mis, en zo ging het een tijdje door: van 32 naar 5,6 naar 26 naar 2,8 en van huis weer een paar dagen naar de dierenarts en weer terug. En al die tijd was en bleef Dikkop duidelijk hondsberoerd. Hij at vaak niet, of gaf alles weer over. Hij had pijn, kon niet lekker liggen en niet lekker slapen.
De dierenarts hief zijn handen ten hemel: hij wist het ook niet. Had Dikkop kanker in zijn maag of zijn pancreas, was het pancreatitis? Of was het en hiervan ben ik inmiddels overtuigd het simpele gevolg van die twee akelige injecties Vetacortyl?
Ik had het forum intussen gevonden en zo ontdekt dat er nog een andere insuline werd gebruikt voor katten, die vaak beter leek te werken. Na anderhalve maand tobben met Caninsuline was ik zo wanhopig, en was Dikkop er nog steeds zo slecht aan toe, dat ik besloot om toch maar over te stappen op Lantus. Toch maar: van baat het niet schaadt het niet en ondanks mijn angst voor het vele testen dat niet alleen bij de start maar ook op langere termijn nodig zou zijn. De dierenarts gaf gelukkig zonder morren een recept af. De apotheker keek raar op toen hij een kat moest inschrijven als klant.
En toen geschiedde het wonder. We kwamen terecht in iets dat voelde als de Niagara-watervallen en de achtbaan op de kermis ineen. Niet alleen liet Dikkop braaf de eerste drie dagen het vele prikken in zijn oren toe (ik geef toe: Temptations heten niet voor niets temptations verleiding) maar ook bereikte hij al op de vijfde dag bij niet meer dan 3,5 eenheid Lantus zijn eerste normale waarde, en kon ik op de dertiende dag al starten met druppelen. And the rest is history.
Dikkop heeft van 21 januari tot 20 maart, twee maanden dus, rondgetobt met Caninsuline, kreeg van 20 maart tot en met 12 april zijn shotjes Lantus, en was toen zijn suikerziekte kwijt. Hij is weer de normale kater van middelbare leeftijd die af en toe een gekke bui heeft, die af en toe een muis vangt, die grote delen van de dag ligt te slapen en die knuffelt dat het een leven heeft. Nog steeds met regelmatig diarree, dat wel.
Dikkops wedervaren als suikerkat is geen standaardverhaal, maar dat geldt voor elke kat. Wat hier nog aan dient te worden toegevoegd is dit: zonder forum was het niet gelukt, want geen dierenarts, hoe goed die ook is, die weet hoe het moet en geen dierenarts zo voor je klaar staat bij weer en bij ontij en dag en nacht. Dikkop maakt een diepe buiging.