Pagina 1 van 2

Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 08:49
door Sowhat
Hallo, mijn naam is Mousi. Ik ben een dame van 9 jaar oud. Mijn vader was een Somali en mijn moeder een siamezig mengseltje. Daardoor heb ik een prachtige vacht en een heerlijke stem, al zeg ik het zelf ;-)
Anyway! Ik heb al heel wat pech gehad in mijn leventje. Zo heb ik vroeger eens een nare parasiet in mijn lijf gehad (tritrichomonas) waardoor ik steeds maar diarree had. Gelukkig ontdekte mijn nieuwe mensenmoeder dit snel en kreeg ik een drankje om daar vanaf te komen.
Maar helaas hield de ellende daar niet op! Een jaar later ongeveer moest ik steeds zo overgeven! Ik hield werkelijk niets meer binnen! Mijn mensenmamma maakte zich heel ongerust. Ik ging van dokter naar dokter en moest nare onderzoeken ondergaan. Daaruit bleek dat ik een chronische ontstoken darm had: eosinofiele/lymfoplasmacytaire gastro-enteritis, ahum, wat een woord! Ik kreeg daarna allemaal diëten om te kijken of ik allergisch was... maar niet hielp. Mijn mensenmamma is zelfs nog weken lang geitenstoofvlees gaan koken! Eerlijk gezegd vond ik dat maar niks maar ik wilde haar niet teleurstellen dus ik at het maar op. Maar ook dát hield ik helaas niet binnen. Hypoallergene brokjes en blikje la van de dokter mochten ook niet baten. Mijn mensenmamma was ten einde raad. Eigenlijk was het enige dat hielp prednison, oftewel prednoral. Een naar stofje, want ik ging me er wat sloom van voelen en ik kreeg zó’n trek!!! Ook kreeg ik soms een kuur van leukeran, dat schijnt een soort chemokuur te zijn, en dan moest ik drie dagen in een aparte kamer blijven omdat ik die rotzooi kon verspreiden en dat zou gevaarlijk zijn voor mijn huisgenoten. Wat voelde ik me alleen!
Enfin. De jaren gingen voorbij, en ik had mijn ups en downs zoals ze dat zo mooi zeggen. Soms zat ik apathisch en met bloed in mijn poepies bij de dokter, en soms ging het weer een tijdje ok. Met die pillen was het een beetje aanmodderen, mijn mensenmamma deed enorm haar best maar ze kreeg me er niet vanaf.
Op een gegeven moment kreeg ik zweren in mijn ogen. Die deden zo’n pijn! Ik had het al eerder gehad en toen genazen ze vrij snel met druppeltjes en zalfjes die mijn mensenmoeder er dan in deed. Maar dit keer, in december 2017, ging het heel anders. Ik kwam er maar niet vanaf. Het deed pijn joh! En tegelijkertijd voelde ik me gewoon 100% slecht, in m’n hele body. Ik viel ook af! Ik zat slecht in mijn velletje. Mijn haren, die ze hadden afgeschoren om een keer bloed af te nemen, groeiden niet meer aan, dus ik zat met een kale buik, ik schaamde me kapot. Mijn mensenmamma moest soms lachen om mijn roze buik, dat was heel gênant.
Maar goed, toen ik weer eens bij de ogendokter was, had mijn mensenmamma me eerst even gewogen. En wat bleek? Ik was enorm afgevallen! Veel te veel, zo’n 15% van mijn totale gewicht was foetsie! Ik schrok me kapot, en mijn mensenmoeder en de ogendokter nog meer. De ogendokter zei: ik ga jou niet opereren als we niet weten wat er verder met jouw lijfje aan de hand is. Dus mijn mensenmamma ging weer met mij naar de huisdokter, die wat bloed afnam. En ja je raadt het misschien al: ik had suikerziekte! Ik dacht dat mijn laatste uur had geslagen, suikerziekte, was dat niet iets voor dikke katten? En moest ik dan niet steeds enge naalden in m’n lijf?
Mijn mensenmamma was eerst heel verdrietig. Want waarschijnlijk had ik suikerziekte gekregen door mijn prednisongebruik. Hoe moest dit nou verder?
Mijn mensenmoeder kreeg uitleg over hoe ze mij moest prikken en hoeveel medicijnen ze me moest geven. En zo begonnen we aan de behandeling. Tegelijkertijd wilde mijn mensenmoeder nog één poging doen om me van de prednison af te krijgen. Want een lieve tante hier op het forum had een artikel doorgestuurd van een hele goede dokter waarin stond dat de meesten wel van hun ontstoken darm afkwamen met een speciaal dieet! Het is nu of nooit - zei ze. Nouja dat moest ik dan maar geloven. Zo begon ik dezelfde dag nog met ineens heel ander eten. Ik kreeg speciale ‘hydrolysaatbrokjes’. Even wennen, maar wel te doen. Na de eerste dagen insuline kon ik mijn ogen langzaam weer wat beter open doen. Ik was blij joh! Kon ineens weer uit m’n doppen kijken. Mijn mensenmamma sprong een gat in de lucht van blijdschap (doet ze wel vaker hoor, ze leeft erg met me mee). Iedere dag kreeg ik 4 prikjes. Twee in mijn oortje om de bloedsuiker te meten en twee keer per dag in mijn velletje om insuline te krijgen. Eerst dacht ik dat dat heel eng was, maar al snel wende ik eraan. Het begon bij onze dagelijks rituelen te horen! Met mijn ogen ging het steeds beter. Na een weekje dacht mijn mensenmamma dat het tijd was om te proberen de prednison af te bouwen. Ik hield mijn hart vast joh, want wat als ik weer zo misselijk zou worden en alles uit zou gaan spugen? Gek genoeg werd ik niet misselijk en ik ging ook niet spugen... ik ging me steeds beter voelen joh! Na nog geen anderhalve week stopte mijn mensenmamma de prednison helemaal. Ik vond het enorm spannend! Ik ging niet braken... en de volgende dag ook niet... en de dagen erna ook niet! Halleluja! Mijn mensenmoeder hing nu bijna de vlag uit maar ik zei haar dat ze niet moest overdrijven. We moesten nog even afwachten vond ik, of ik echt zo goed zou blijven doorgaan.
Ondertussen wiebelden mijn bloedsuikers werkelijk alle kanten op. Van 30 naar 6 en weer terug naar 28. Gek werd ik ervan! Maar toch voelde ik me veel beter dan zonder de insuline. De oogarts was ook heel erg verrast, hij vond mijn ogen erg opgeknapt!
Op een gegeven moment had mijn mensenmamma een weekend vrij en ze besloot het weekend te besteden aan het observeren van mij (ze ging me de hele dag prikken!) en het lezen van wetenschappelijke artikelen over de behandeling van katten met diabetes. Heel aardig van haar, maar ik had werkelijk geen twee uurtjes rust meer! Ze ging steeds mijn bloedsuikers noteren, en wanneer ik at, het leek Big Brother wel!
Mijn mensenmamma las over Tight Glucose Regulation. Dat is een moeilijke Engelse term voor insuline spuiten naar behoefte. Dus als mijn suikers laag waren spoot ze (bijna) niks en als ze hoger werden dan gaf ze weer wat meer. Zo kwam mijn bloedsuiker al snel niet meer boven de 18. Ik kreeg daar heel veel energie van, ik voelde me weer 5 jaar jonger ineens! Lekker rennen door het huis, en spelen, ‘s nachts jaag ik ook graag op nepmuisjes en balletjes, en van puur genot zong ik er ook bij! Mijn mensenmamma vond dat vroeger niet zo leuk, maar nu wel! Ze zei dat ze me al lange tijd niet zo had gezien en daar had ze wel gelijk in. Ik had energie voor 10!
Na een paar dagen deze nieuwe aanpak te hebben gevolgd was mijn bloedsuiker zo laag dat mijn mensenmoeder nog nauwelijks de insuline kon afmeten in de spuit, zo weinig was het. En weer een par dagen later stopte ze met spuiten. Spannend werd het! Mijn bloedsuikers bleven nu laag. Mijn lijfje heeft zelf het glucosemanagement weer opgepakt! Hoera! Ik voel me herboren. Want ik hoef nu geen prednisonpillen meer en geen insuline. Af en toe prikt mijn mensenmoeder me nog in mijn oortje om te checken of het nog goed gaat. En dan geeft ze me heel veel zoentjes en klopjes als de bloedsuiker weer zo laag is, zónder insuline! Mijn vacht is helemaal als nieuw, mijn energielevel is alsof ik weer een jonge kattendeerne ben, en de dokter heeft gevraagd of mijn mensenmamma bij haar wil komen werken... Dat was natuurlijk een grapje van de dokter. Ik hoop dat jullie mensenmoeders en -vaders die dit lezen mijn verhaal een beetje konden volgen en wellicht ook hoop krijgen door mijn geschiedenis.

Als jullie vragen hebben, stel je ze gerust hieronder!
Lieve lik, Mousi


Mousi
Geboren in 2008
Sinds 2012 gastro-enteritis, sindsdien 2 keer per dag 2,5mg prednoral
Op 5-2-2018 diagnose diabetes mellitus, fructosamine 518mmol/l, waarvoor 2 maal daags 1,5 IU Prozinc
Op 5-2-2018 begonnen met Royal Canin Anallergenic brokjes
Op 17-2-2018 gestopt met prednison
Op 2-3-2018 begonnen met Tight Glucose Regulation
Op 6-3-2018 de laatste gift insuline (0,2 IU Prozinc)
Sinds 6-3-2018 bloedsuikers tussen de 3 en 7 mmol/l zonder insuline!

Zie ook:
- http://journals.sagepub.com/doi/pdf/10. ... 2X15571880
- http://journals.sagepub.com/doi/abs/10. ... lCode=jfma
- https://doi.org/10.1186/s13028-016-0245-0

- http://petdiabetes.wikia.com/wiki/Tight_regulation
- http://www.vetfolio.com/article/feline- ... -remission
- http://www.diabeticcatinternational.com

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 09:04
door Alorei
Jeetje. Wat een verhaal.

Wat fijn dat alles weer goed gaat :smile:

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 09:39
door JackieP
Een lange weg maar een succesverhaal :duimomhoog: :duimomhoog: :duimomhoog:

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 10:25
door Bea
Wat hebben jullie samen veel meegemaakt.
En wat fijn dat het nu zo goed met je gaat Mousi!
Dapper van je vrouwtje dat ze het niet heeft opgegeven en stoer van jou dat je alles hebt laten gebeuren. Jullie zijn een duo om trots op te zijn.

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 10:53
door TamaraH
Wat een mooi verhaal. Dikke knuffel voor Mousi en de volhardende mensenmama!

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 11:40
door Sowhat
Ik wilde zeggen: dankjulliewel :-) :AF1CatA2colors:
En nu kan ik het vorige bericht niet meer weg krijgen... :blont:

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 12:02
door Jennie
Wat geweldig! Gefeliciteerd!

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 19:33
door Gerda
Wat een verhaal
Gefeliciteerd :love1:

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 20:07
door Mindymama
Wat een happy end :catnutty: :catnutty:

Re: Mousi, ex-diabeteskat

Geplaatst: 11 mar 2018 21:47
door Moppie
Mousi en t vrouwtje krijgen van mij de Oscar :hartje1: :hartje1: